Bugün fark ettim ki:
1. sabah nasıl uyandığım, hayata bakış açımı az da olsa etkiliyor. bir haftadır evde annem var. ablam ve abim işe gittiğinde, en geç 9.30 da gelip hadi kalkmıcan mı diye konusmaya, radyoyu açmaya başlıyor. geçici olduğunu, 1-2 haftaya gideceğini bildiğim için kızmıyorum da. kalkıyorum, "eveet bugun napıyoruz diye düşünüyorum. okumam gerekenler, izlemem gerekenler listeleniyor kafamda, hemen girişiyorum.
ama uyandığımda evde kimse yoksa, abimle ablamın işe gittiğini fark ediyorum ve evde işsiz güçsüz yaan kişi olmak sonsuz bir kedere sürükler. tuvalete girip çıkıp, geri yatarım. okumak, izlemek, öğrenmek anlamsızdır.
biriyle birlikte yaşamak çok da değiştirmiyor yani insanı. kimle yaşadığıma bağlı.
2. hasta olduğum için mi çıkmıyorum dışarı, yoksa çıkmamak için hastalığı bahane mi ediyorum?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder