kıskanıyorum
hayvan gibi kıskanıyorum
anlamsız, zerre kadar mantık yok içinde ama ne olsa ne yapsa kıskanıyorum
adını duyduğum an kıskanıyorum
anlayamıyorum kendimi
ben böyle değildim
mantıksızsa yapmazdım ben bi şeyi
mantıksızsa söndür derdim.
mantıksız şeyler hisseden, yapan insanları garipserdim
mantıklı olan neyse onu anlatırdım, üçüncü gözleri olayım diye.
dinlerlerdi beni, yine mantıksız omaya devam ederlerdi, kızardım
"beni sallamıcaksan niye konuşuyorum" diye.
bedduanız mı tuttu, kına yakın kıçınıza..
hiç tanımadığın birinden nefret eder mi insan?
gıcık olmak için bahane/delil arar mı?
durup dururken "kötü niyetli" olduğunu düşünür mü?
aynen böyleyim işte.
nefret suçu işliyorum.ama tek zararım kendime henüz. başka bi şey düşünemez ediyorum kendimi.
kendime mi benzetiyorum
bana rakip olmasından mı korkuyorum
dedikodumu yapması ihtimali mi geriyor beni
beni küçümsediğini mi düşünüyorum
olmak isteyip de olamadığım insan mı o?
içimdeki biseksüel mi açığa çıkıyor?birlikte olmak istediğim dişi mi o?
kafam çok karışık
hayvan gibi kıskanıyorum
siktirin gidin kafamdan
yok olun hiç olmamış gibi olun
hiç tanışmamış olalım
hiç sevmezsem hiç nefret etmem.
halbuki çok basit.
sen birini seviyorsun, o da seni seviyor.
bu nefret timsali de sevdiğinin arkadaşı
arkadaşı işte, sen yokken o vardı!
üstelik sevdiğin seni seviyor.
ha bi gün belki birbirlerini severler, seni istemezler.
olsun o da normal, sizin sevginiz bitmiş demektir işte.
insan çokeşlidir derdim eskiden.
tek bir eşe bağlı kalırsa kapana kısılmış gibi hisseder derdim
siktiğimin çenesi, susmuyor ki, bilip bilmeden konuşuyor.
çok eşi geçtim, çok arkadaş bile dokunuyor mideme.
boynuma doğru yumruk kadar kara duman bulutu çıkıyor.
yutkunamıyorum, nefes alamıyorum...
neyse ki tuzlu suyumuz bol..
