(Zamanın birinde yazmışım, hoşuma gitti şimdi yaptığım tespit):
-----
-Şimdi sen ilerde evlenip çoluk çocuğa karışcaksın ya, hani ben de o zaman dünya ahret bacın olucam ya… işte o zaman bana kalkıp bi kısmet bulmazsın de mi artık? Senin koynuna kolayca girmişim, artık bu kızdan iş çıkmaz, dersin di mi? Doğru söyle.
Adam güler, sarılır, boynundan öper
-Hayır, belki kendime bulurum seni.
-Hadi be.. o kadar da değil.
-Niye ?
-Aslında olabilir… yatakta seviyorum seni. Ama yatak dışında alıcı gözle bakmadım sana.
Adam fırlar yataktan, çıplak, dikilir karşısında.
-Tamam, şimdi bak o zaman, evlenilcek adam değil miyim ben?
Kız güler.
-Hayır, şu halde sapığa benziyorsun. Önünde sallanan bi çıkıntıyla!
-Tamam o zaman…
Havluyu beline dolar.
-Şimdi düşün ki ben plajda içecek alıyorum, sen beni uzaktan görüyorsun. Vurulmaz mıydın?
…
-Bi düşüneyim… vurulmazdım, ama çok çaresizsem, plajda hep yaşlı teyzeler ve çocuklar varsa, ilgilenirdim, bi şansımı denemek isterdim..
Omuzları çöker, üzülmüş gibi yapar. Yatağa tekrar girip kıza sırtını dönüp cenin pozisyonunda yatar.
-Tamam tamam, kızım olursa alcam seni ona… diye gıdıklamaya çalışır kız.
Gıdıklanmaz.
Kulağına üfler. Bu sefer huylanır. Gülerek savaşmaya başlarlar. Sonunda sarılarak uyurlar. İkisi de yalnız oldukları gecelerde hiçbi şey düşünmeden hissetmeden uyuyuvermektense, tenine değen ten yüzünden uyuyamamanın iyi olduğunu düşünürler.
Marjinal olma iddiasındaki insanların, birbirlerini bağlamış olma korkusu içinde, duyguları dışa vurmadan, içgüdüleri dışa vurma halidir bu. Zordur. Benimle kal, sana ihtiyacım var, dediğinde, karşındaki hem sevinir, hem de özgürlüğünün elinden alındığını hisseder. Birlikte yaşamak, illa ki evliliği gerektirmez, diye düşünenler, birlikte yaşamayı da bir yerden sonra pranga olarak gördükleri için, kimseyle gerçekten “bir” olamazlar. “bir” olduklarında kavga edildiğini düşünürler.
