"inadına yaşamak"tan bahsetmişim. insan değişiyor azizim. arada bi yaşama istegi geliyor böyle. sonra geçiyor .
yaşamın kutsal olduguna, yaşadığımız için şanslı olduğumuza ya da hayatın güzel olduğuna inananlara imreniyorum.
zamanın birinde gittiğim psikolog serotonin eksikliğim olabileceğini, bi de psikiyatriste gitmem gerektiğini söylemişti.
ondan sanırım.
alkol ihtiyacım da ondan . 7-24 alkol alsam misal, hayat hem bana hem de çevremdekilere daha çekilebilir gelecektir.
bi şeyler eksik bende ya da fazla. hüzün fazla. gereksiz fazla. herkes kadar zor hayatım, daha fazla degil. acıların çocuğu değilim. nerden buluyorum bu kadar karanlığı.
neden beni en iyi anlayan kişi selim ışık?
ölesim var. nası yapacağımı bilmiyorum sadece, tek sorun bu. sabırsızım, ama o günü beklemek istemiyorum.
benden sonra dünya çok değişmeyecek. ben var olsam da değişmeyecek. ateist ya da dindar olabilseydim belki rahatlardım. iki durumda da yaşadığım günleri iyi değerlendirmeye falan çalışırdım, bi daha elime geçmeyeceği için.
aradayım. hala bi anlam arıyorum. dinde bulamıyorum bu anlamı. e o zaman? ne işim var bu dünyada? amaç ne? niye doğdum? niye ben? eminim başka biri olsaydı benim yerime, daha iyi değerlendirebilirdi bu güzel yaşamı.
kendi kendime konuşurken cevabı bulur muyum bi gün. bi anlamım olduğuna ikna olup, yaşamak için savaşmak için gereken gücü depolayabilir miyim tekrar? ama ömür boyu sürecek bi güç, 3 gün değil.
çok yorgunum.
hayırlısı olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder