mutsuzum. öyle böyle değil. yıllarımı verdiğim bi mutsuzluk bu. kronik.
şaşıyorum insanlara, mutlu oldukları zaman.
yalnızım. çok fena çok çok fena. herkesin yanında her şeyi yaparken ve yıllardır.
yeni değil bu inanabiliyor musun, insan ömrü boyunca hep yalnız ve mutsuz hisseder mi kendini?
sevgili psikologun dediği gibi serotonin hormonumda bi sorun var belki.
ne yapmalıyım şimdi mesela?
zamanın bi an önce geçmesini istiyorum.
yapacak hiçbi şeyim yok
kimseyi görmek istemiyorum
ve uyuyamıyorum da
ve ağlamak geliyor sürekli
nasıl yaşanır bu şekilde?
insan kendine nasıl tahammül eder?
sevişmek de geçti artık, acı veriyor daha çok. aşık mı oldum, yoksa cidden özümde tek eşlilik mi var bilmem. ama sevişip ayrılmak acı vermeye başladı.
yeni bi oyuncak bulabilir miyim dersin?
çok eski bi yazınız şimdi nasılsınız bende de var da bu ..
YanıtlaSilaşık oldum. daha bi yaşamak zorunda hissediyorum kendimi. ama dönem dönem hala basıyor bu anlar. psikologa gitmek lazım da işte üşenmek olmasa.
YanıtlaSil