BİR GÜN HEPİMİZ NORMAL OLACAĞIZ

Kendi halimde olmak istedim hep. Normal olanlardan da, olmaktan da nefret ettim.
İmkansızmış meğer bu şekilde yaşamak ve zaten insanlar bu yüzden "normal" olmayı seçiyorlarmış, (çok bayılmasalar da), 23 sene sonra fark ettim. 
Normalleşmem gerektiğini söylüyorlar. Beni üzenler gibi olmazsam mutlu olamazmışım.
Mantıklı tabi.
Bu yüzden onlara benzemeyi seçiyorum bu kez. Aslında bu bir seçim değil, mecburum: Para kazanmam gerek.
Belki bu sırada -düşük bir ihtimal de olsa- kendimi kaybetmem. yarattığım ülkemi yaşatmaya devam ederim belki. Ama emin değilim.

Var olan ülkeye ayak uydurmaya hayatımda ilk kez, 23 yaşımda yani şu sıralar karar verdim.

Olur ya, beceremezsem, geriye iki seçenek kalıyor. İkisi de dünyalıklar için karanlık. İkisi de benim için aydınlık. Onları o zaman düşünürüz.

Şimdi normal hayatı yaşamanın altın kurallarını öğrenip uygulamam gerek. Şimdiye kadar öğrendiklerim (psikolog önerileri bunlar, hakketen bak!):

1. Kıyafetlerini toplumun garipsemeyeceklerinden seç
2. Makyaj yap
3. Saçını değiştir
4. Mutsuz eden müzikler dinleme
5. Spor yap
6. Yalnız kalma, sürekli birileriyle takıl
7. Gülümse! (ehi:)

Beni unutma var olmayan ülkem ve kendini unutturma. Seri üretim kurbanı olmama izin verme. Seni seviyorum aslında, ama biraz kendimi satmazsam yaşayamayacağım galiba. Selam ederim, gözlerinden öperim.