keşke kimse yakınım olmasa. sevgilim/dostum olmasa. hiç yaralanmazdım. uzak insanların yaralamalarını umursamıyorum, sıyırıp geçiyor. ama yakınlar günlerce unutulmuyor. hadi unuttum diyelim, azıcık kaşıyınca tekrar acıyor.
halbuki yakın da olsa onlar da insan. bencil olur, unutkan olur, saygısız olur, umursamaz olur.. ben her zaman kendimi adıyor muyum sevdiklerime? benim onlara karşı yaptığım hataları yapıyorlar en fazla. neden unutamıyorum?
kimseyi göresim yok bugünlerde. görürsem dayanamam kalp kırarım diye korkuyorum. zamanla geçer diye bekliyorum. daha önce de çok kereler geçti zaten, olmayacak şey değil. neye kızdığımı deşmemeye, düşünmemeye çalışıyorum, unutmam kolaylaşsın diye. ne kadar doğru bi yöntem bilmem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder